Υπαρξιακά Παράδοξα

Οι Τουρίστες και ο Βράχος

Για τους Αθηναίους, η Ακρόπολη χρησίμευε πάντα σαν μια πολύ βολική υπόμνηση. Ανεξάρτητα του τι μικρά ή μεγάλα δράματα μπορεί να ξετυλίγονται δεξιά κι αριστερά μέσα στην πόλη μας μέρα με τη μέρα, ο βράχος της Ακρόπολης είναι πάντοτε εκεί, σταθερός, στη θέση του, ακόμη κι αν σπάνια επισκέπτεται κανείς τους ναούς και τους βωμούς του. Και αφού βρίσκεται τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά μας, τον αποκαλούμε επίσης και "ιερό". Έτσι, υποσυνείδητα γνωρίζουμε πως στο κέντρο της ζωής μας υπάρχει ένας "Ιερός Βράχος", στον οποίο μπορούμε να καταφεύγουμε όποτε θέλουμε, ανεξάρτητα βέβαια που εμείς είμαστε μόνιμα υπερ-απορροφημένοι με τις μικροϋποθέσεις μας στην περιφέρεια. Όθεν και τα γνωστά αποφθέγματα "don't rock the rock", "rock around the rock", "rock till you crock", καθώς και τα πιο ελληνοπρεπή "βράχο-βράχο τον καημό μου", "βράχωσε χωρίς φεγγάρι", "βράχο φωτιά στη στράτα μου," κ.ά.

Ωστόσο, μπορεί σήμερα στην Αθήνα να ζουν μερικά εκατομμύρια νοματαίοι αλλά δεν αισθάνονται όλοι τους Αθηναίοι. Στην πράξη, οι περισσότεροι απ' αυτούς παραπονιούνται ότι αισθάνονται σαν τουρίστες ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Το να αισθάνεται κανείς τουρίστας είναι πρώτ' απ' όλα μια κατάσταση του νου. Είναι αυτή η απροσδιόριστη αίσθηση, που έχει κανείς μερικές φορές, ότι δεν ανήκει πραγματικά εδώ, απλά περαστικός είναι κι όπου να 'ναι θα φύγει. Εδώ βρέθηκε κατά λάθος, απλά είδε φως κι ανέβηκε για λίγο, και ως εκ τούτου δεν ξέρει ούτε θέλει να μάθει τίποτα. Προφανώς θα τον έφερε κάποιος τυφλός πελαργός, η πουτάνα η μοίρα, ο άνεμος μαζί με τα ξερά φύλλα, κλπ. Πρόκειται για μια μάλλον άβολη αίσθηση, που έρχεται απροειδοποίητα για να φύγει σπρώχνοντας ή μπουσουλώντας.

Από αυτή την άποψη, ολόκληρος ο πλανήτης Γη δεν είναι παρά ένας τεράστιος τόπος περιστασιακής διαμονής για τουρίστες. Είναι όντως εκπληκτικό το πως τόσοι πολλοί τουρίστες μαζευτήκαμε εδώ, στο ίδιο μέρος! Είναι επίσης αξιοπερίεργο πως τόσοι πολλοί άνθρωποι σκέφτονται και δρουν σαν να μην βρίσκονται πραγματικά εδώ, σα να βρίσκονται συνεχώς κάπου αλλού. Το οποίον αποτελεί ακόμη ένα παράδοξο της ύπαρξης. Διότι είναι πρακτικά αδύνατον για τον οποιοδήποτε, σε οποιαδήποτε δεδομένη χρονική στιγμή, να βρεθεί οπουδήποτε αλλού έξω από το άχρονο διηνεκές του μόνιμα ολόφρεσκου, ζωντανού και παλώμενου εδώ-και-τώρα.

(Αθήνα, Σεπτέμβριος 2007)