Ονοματοδότηση Δρόμων

Η τρύπα στον τοίχο του Έτσι

Αν και δεν πολυαύτωνε το τέτοιο του, κατά βάθος ο Έτσι την είχει δει αλλιώς. Βύθισε το βλέμμα του μέσα στο βαθύ άχρωμο τίποτα του κατιτίς και ανέσειρε μια παλιά διάτρητη ιστορία από το χρονοντούλαπο της Μαύρης Μαρμάγκας, που την είχε γράψει παλιά, πολύ παλιά, τότε που ήταν μάγκας. Την τοποθέτησε ανάποδα επάνω στο πωστολένε κι άρχισε να την γυρομπολιάζει και να την πετσικώνει αλύπητα μ' εκείνο το περισπούδαστο ύφος του, που μαρτυρούσε πως τα είχε παντελώς χαμένα.

Πρώτα της έκοψε τις γωνίες και στρογγύλεψε κάπως τις έννοιες ώστε οι αυθαιρεσίες τους να μην βγάζουν μάτι. Μετά πήρε το ψαλίδι και την καλαφάτησε στοχαστικά, λες κι ήταν ο μεταλικός σκελετός κάποιου αόρατου φουτουριστικού γλυπτού με καλώδια και φωτάκια, που αναβόσβηναν ρυθμικά αλλά μόνον αυτός τα έβλεπε γιατί όλ' αυτά συνέβαιναν σε μια άλλη παράλληλη συχνότητα, εύλογα παραμελημένη από κάθε μάτι. Εργάστηκε διακριτικά με κυκλικές απανωτές απλωτές στην περιφέρεια, κνούμενος αντίθετα από τη φορά των δεικτών του ρολογιού.

Το ρολόι είχε βέβαια σταματήσει προ καιρού και οι δείκτες του την είχαν κοπανήσει για άλλες ώρες πιο επιδεικτικές - αν και πρόωρες. Ώρες-ώρες όμως αυτό του την βάραγε και βάραγε κι αυτός το κεφάλι του στον τοίχο μέχρις ότου έσπασε ο τοίχος και τα τούβλα ξεχύθηκαν στο έδαφος, χαρούμενα που επιτέλους, χάρη στην επιμονή του Έτσι, βγήκαν και πάλι από την εντοιχισμένη μοίρα τους και ξάπλωσαν φαρδιά-πλατιά στον ήλιο του μεσημεριού, σαν σουλτάνες ανατολίτισες στον οντά του Καρασεβντά, τρία χιλιόμετρα πιο κάτω από το Περαβρέχι, ένα μικρό χωριουδάκι στα σύνορα Σαλταμαρίας και Κοζανόστρου.

Η ρωγμή στον τοίχο γρήγορα έγινε τρύπα και η τρύπα πόρτα και πέρασμα, αρκετά μεγάλο για ζώα ίσα με το μπόι ενός εύρωστου ανθρώπου, πιθανώς και μεγαλύτερα. Όπως, ας πούμε, τα ελάφια και οι αρκούδες, ακόμη και οι ελέφαντες ή άλλα μυθολογικά όντα, που οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων βλέπουν μόνο σε φωτογραφίες ή στην τηλεόραση (εκτός αν πάνε μέχρι τον ζωολογικό κήπο, αλλά αυτό δεν πιάνεται γιατί εκεί πρέπει να πληρώσουν εισητήριο).

Τέλος πάντων, απ' αυτή την οπή περάσαν πολλά κείμενα και παρακείμενα, με αποτέλεσμα αργότερα να δημιουργηθεί ολόκληρη λεωφόρος πολλαπλής κυκλοφορίας, ένα highway λέξεων και φράσεων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξέφραζαν κάτι -ίσως και πολύ περισσότερα- κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς, πάντως έκαναν τους ανθρώπους να αισθάνονται σαν ξελογιασμένοι αυτοκράτορες, που αναφωνούν dum scripta spero τριγυρίζοντας στα σοκάκια της καμένης Ρώμης, ή σαν αναμαλλιασμένες ξανθιές πριγκίπισσες, που εκστασιάζονται με τραγανιστά ποδαράκια βατράχων ψημένων στη σχάρα. Ή κάτι τέτοιο τελος πάντων.

Και αυτό ο Έτσι το συνόψισε, πολύ σωστά, με την ιστορική ρήση: "I read & write, therefore I am", η οποία σκαλίστηκε περίτεχνα με χρυσά γράμματα στα πολύχρωμα νέφη που μαζευόντουσαν πάνω από τη λεωφόρο μερικές φορές, όταν η αμάθεια πήγαινε σύννεφο και το σύννεφο έφερνε βροχή, μόνο που τότε πια έβρεχε καρέκλες και μαργαριτάρια - αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος...

Κατ' αυτό τον τρόπο, ο δρόμος πήρε το οριστικό όνομά του και από "Μονοπάτι των Σκόρπιων Λέξεων" έγινε "Λεωφόρος της Ακατάσχετης Πολυλογίας" - μολονότι όλοι, ακόμα και οι ταξιτζήδες, την γνωρίζουν καλύτερα με το αρχικό της όνομα, δηλ., ως "Η Τρύπα στον Τοίχο του Έτσι." Και, παρά την επιμονή των επίσημων χαρτών του κράτους, αυτοί έτσι συνεχίζουν να την λένε στις καθημερινές τους συνομιλίες. Μόνο ο Έτσι καμώνεται πως δεν ξέρει τ' όνομά της και κάθε φορά που αναφέρεται σ' αυτήν λέει, π.χ., ότι "στη Λεωφόρο της Ηθελημένης Άγνοιας κάνουνε πιάτσα οι γνωστές πουτάνες του Λόγου, σαν και του λόγου μου" και διάφορα άλλα τέτοια μπλαζέ αποφθέγματα, που κάνουν τις κυρίες στα σαλόνια να κοκκινίζουν και να μην ξέρουν από που να φύγουν.

(Αθήνα, Μάϊος 2009 - Με αφορμή το ξεκίνημα αυτού του ιστολογίου)